Ik weet dat mijn lichaam dit kan

Ik weet dat mijn lichaam dit kan, het voelt zo ongelofelijk oer!

Een aantal jaren ben ik nu doula en ik ben bij zulke intieme en intense momenten van geboortes aanwezig geweest. Elke keer weer is het anders en elke keer voelt het als een cadeautje dat ik daar bij mag zijn. Van keizersneden tot poliklinisch tot thuis met kaarsjes en zachte muziek aan in bad bevallen. Snelle geboortes, geboortes die meer tijd nodig hadden, lachen, verdriet, oergeluiden, flauwe poepgrappen, het gevoel dat je niet meer kunt, bevallingsbubbels, oude pijn die naar boven komt, puur geluk, pijn, liefde, hormonen, emoties en krachtige vrouwen. Alleen maar krachtige vrouwen. Alles is voorbij gekomen.

En toen mocht ik zelf. Eindelijk! Want na meerdere miskramen was ik best bang dat ik het misschien wel nooit mocht meemaken om een kindje in mijn armen te houden. En nu is het zover. Ik voel dat ik eerder ga bevallen dan de uitgerekende datum en ik kijk er zo naar uit. Ik heb er echt zin in.

Ik weet als doula veel. Dat is fijn maar tegelijkertijd heb ik dat ook wel eens lastig gevonden. Want het zelf ervaren is toch anders dan er naast staan. Toch voelde ik dat ik dit kon. Want elke vrouw kan bevallen. Het is de natuur en hoe dichter je daarbij kan blijven hoe beter je lichaam kan doen wat het moet doen.

Ik wil zo graag dat de angst voor bevallen verdwijnt

De geboorte van Jip was ongelooflijk mooi en oerkrachtig. Ik deel het met jullie, omdat ik zo graag wil dat de angst voor bevallen verdwijnt. Laten we elkaar als vrouwen steunen en inspireren met mooie bevallingsverhalen die kracht en vertrouwen geven.

Ik neem jullie mee naar de dag dat hij geboren is:

“Als ik opsta voel ik me wat misselijk, maar dat voel ik me vaker en ik schenk er verder geen aandacht aan.

Op een heerlijke rustige, warme plek doe ik nog wat visualisatie en affirmatie oefeningen. Ik heb zoveel in m’n hoofd gezeten de afgelopen dagen dat ik voel dat het goed is om te verbinden. Met mijzelf, maar vooral ook met Jip.

Ter plekke ontstaat het idee om een bevallingsaltaartje te maken. Ik vind het heerlijk om zo bewust iets moois te maken wat me nu, maar ook straks tijdens de bevalling inspiratie en kracht zal geven. Ik pak een mooi wit houten blad en leg er gedroogde bloemetjes op. Een beeldje van een zwangere vrouw dat ik van mijn moeder heb gekregen en wat prachtige stenen. Onder andere de maansteen, een krachtige vrouwensteen. En natuurlijk wat kaarsjes. Ik trek een vrouwenkrachtkaart met de tekst ‘dreams come true’. Mijn hart en buik worden warm en de tranen stromen over mijn wangen. Het gaat echt gebeuren en dit geeft zoveel vertrouwen!

Aan het einde van de middag breng ik nog wat pakketjes weg. Bij het in- en uitstappen van de auto voelt mijn buik zwaar. Ik voel ook dat ik een harde buik heb. Deze heb ik best wel regelmatig gehad tijdens de zwangerschap.

Ik bedenk me dat het handig is om nog even te tanken en als ik weg rij van het tankstation naar huis valt het me op dat er een regelmaat in mijn harde buik lijkt te zitten. Ik laat het maar gebeuren.

Onderweg zie ik overal lichtjes en kerstbomen. Wat is dit toch een bijzondere en warme tijd om een kindje te mogen verwelkomen.

Als ik thuis kom, hang ik nog snel wat lichtjes op in de slaapkamer om ook daar straks een beetje de kerstsfeer te voelen.

Het eten is klaar, maar ik krijg maar een paar happen naar binnen. Mijn buik voelt zeurderig aan en een krampachtig gevoel trekt er doorheen. Voor het eerst heb ik het gevoel dat dit wel eens het begin van de bevalling zou kunnen zijn. Even later verlies ik mijn slijmprop en wordt mijn vermoeden bevestigd.

Intuïtie

Ik breng de verloskundige en de kraamverzorgende op de hoogte via de app, zodat ze voorbereid zijn. We hebben heel bewust gekozen voor een caseload verloskundige. Zij werkt op een holistische manier, kijkt naar mij en de baby als mens in ons geheel en werkt buiten de protocollen om zolang er geen reden tot zorg is. Zo fijn om op deze manier gezien en gehoord te worden. Zij heeft alle vertrouwen in mij en mijn lijf en dat geeft mij weer extra vertrouwen. Ondanks dat ik ze op de hoogte heb gebracht dat het begonnen lijkt te zijn, heb ik nog geen behoefte aan een check. Ik kan me goed overgeven aan wat er is en laat het gebeuren.

Terwijl ik ontspannen op de bank zit, voel ik mijn benen warm en nat worden: mijn vliezen zijn gebroken. Ik loop naar de badkamer en voel dat de weeën sneller en krachtiger komen en ik voel aan alles (en dat had ik al meerdere keren gevoeld tijdens de zwangerschap) dat dit wel eens heel snel zou kunnen gaan. Ik bel zelf de verloskundige en vertel wat ik ervaar. Zij geeft aan dat het waarschijnlijk niet zo snel zal gaan. Mijn gevoel zegt iets anders maar ik raak weg bij mijn intuïtie en zit in mijn hoofd. Misschien hoop ik wel gewoon dat het snel gaat.

Steeds stem ik af wat fijn voelt en ik voel dat het goed is om onder de warme douche te gaan. Ik heb een krukje en daarop vang ik zittend mijn weeën op. Terwijl het warme water over mijn rug en buik stroomt, voel ik hoe de weeën steeds krachtiger en intenser worden qua gevoel.

Mijn lieve man is ondertussen bezig om het bevalbad op te zetten en komt tussendoor steeds bij me. Ik zit inmiddels zo in mijn eigen bubbel dat ik het bijna niet merk.

Ik wil graag onder de douche weg. Ik ken zoveel houdingen, trucjes en weetjes die ondersteunend kunnen zijn tijdens de bevalling. Maar mijn intuïtie zegt me heel duidelijk dat ik moet squatten. Dat doe ik en ik voel gelijk dat de persweeën op gang komen. Ik voel dat Jip nu diep genoeg in mijn bekken zit.

Op handen en knieën op de douchevloer vang ik de weeën op. Jemig wat is dit een intens gevoel en zo anders dan ontsluitingsweeën. Ik vind dit eigenlijk best heel lekker. Want de power in mijn lijf is zo groot, dit is pure oerkracht en ik voel me sterk. Mijn lichaam zit duidelijk in de overgangsfase van openen naar mee duwen.

Dit is zo’n intense druk en het enige wat ik kan doen, is me overgeven. Ik laat het gebeuren terwijl mijn man naast me zit en me tussendoor vasthoudt.

Mijn kreunen klinken diep en zwaar, echte oergeluiden. Het helpt om hierin mee te gaan, het gaat zo vanzelf.

Ik voel met mijn vingers of ik Jip al kan aanraken. Ik voel een hoofdje met natte haartjes. En dat is het eerste fysieke contact wat ik met hem heb. Dat gevoel is niet uit te leggen, zo bijzonder is het. Ik heb zo lang naar jou verlangt lieverd en nu ben je er bijna.

Het warme bad biedt direct verlichting

Het bad is nog lang niet vol, maar de bevalling gaat snel en ik besluit erin te gaan. Ik vang nog een wee op terwijl ik voor het bad sta en laat dan langzaam mijn benen over de rand glijden en zak in het warme water. Het enige wat ik doe is heel, heel diep zuchten. Wat is dit een ongelofelijke verademing. Het warme water verlicht direct.

Ik geef mijn lichaam de tijd om de persdrang goed op te laten bouwen. Ik duw zelf niet mee en laat echt mijn lichaam het werk doen. Ik weet dat ze dit kan en laat haar leiden. Ik volg.

En dan voel ik dat het hoofdje staat en voor ik het weet, houd ik zijn hoofdje in mijn handen. Een hoofdje vol met heel veel donkere haartjes. Ik maak contact met Jip door mijn ene hand op zijn hoofdje te leggen en met de andere hand over mijn buik te wrijven en met hem te praten. We zijn er bijna lieverd.

Bij de volgende wee opnieuw een diepe oerkreun en dan ben je er. Mijn lieve Jip. Ondanks de snelheid is je overgang naar deze wereld zacht. Geboren in warm water in de handen van jouw mama. En dat wenste ik zo voor jou.

Wat ben je mooi, klein en lief. Mijn wereld, mijn alles. Alleen maar liefde.

Ondertussen speelt op de achtergrond het nummer wat ik elke dag voor je zong toen je nog in mijn buik woonde. Hoe bijzonder!

Omdat de verloskundige er nog niet is, checken we zelf wat dingen. Hoe is zijn kleur, zijn ademhaling, enz. Mijn intuïtie zegt dat het goed zit en ik houd zijn kleine lijfje dicht tegen me aan. Ik kan alleen maar naar hem kijken.

Ondertussen bellen we opnieuw de verloskundige en vertellen we haar dat Jip al geboren is. Tien minuten later zit ze bij mij aan het bad en is net zo verwonderd als wij. Wij hebben dit als ouders samen met Jip gedaan. Wat een cadeau!”

Diepe, diepe buiging voor jou mooie mama

Lieve mama,

Waarschijnlijk is jouw bevallingsverhaal anders want iedereen ervaart dit op haar eigen manier. Misschien is de twinkeling er niet of niet direct. Moet je eerst bijkomen van hoe intens het was en mag je vanuit je bevalbubbel weer landen op deze aarde.

Maar ik hoop dat je zelf de twinkeling voelt als je praat over jullie geboorte-avontuur. Dat je de trots kunt voelen over de geweldige prestatie die je hebt neergezet. Ongeacht hoe je geboorte hebt gegeven en of het anders is gelopen dan je graag

had gewild. Als je maar positief terug kunt kijken, dat is waar het over gaat. Jij hebt een kind op de wereld gezet en dat verdient een diepe, diepe buiging.

Deze blog is geschreven door: Doula Linda www.doula-lin.nl

Voor meer informatie over het Koesterboek ontworpen door Linda check de website